ในป่าสะวันนาอันกว้างใหญ่ของแอฟริกา ซึ่งพระอาทิตย์ส่องแสงอบอุ่นลงมายังภูมิประเทศ มีช้างที่สง่างามตัวหนึ่งชื่อเซราฟินาอาศัยอยู่
เซราฟินาเป็นช้างที่ได้รับการยอมรับจากฝูง เนื่องจากมีลักษณะนิสัยอ่อนโยนและมีความผูกพันอย่างลึกซึ้งกับมาลี ลูกช้างของเธอ มาลีเป็นช้างหนุ่มที่มีชีวิตชีวาและกล้าหาญ เป็นแสงสว่างในชีวิตของแม่ช้าง
โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นเมื่อมาลีเสียชีวิตจากอาการป่วย ทำให้เซราฟินาเสียใจอย่างหนัก ข่าวนี้แพร่กระจายไปในหมู่ช้างอย่างรวดเร็ว และความเงียบสงัดปกคลุมไปทั่วทุ่งหญ้าสะวันนา ขณะที่แม่ช้างที่กำลังโศกเศร้ากำลังอุ้มลูกช้างที่ไร้ชีวิต
แทนที่จะทำตามสัญชาตญาณธรรมชาติในการทิ้งศพไว้ข้างหลัง เซราฟินากลับตัดสินใจที่น่าเจ็บปวดในการอุ้มท้องมาลี
ทุกย่างก้าวที่เธอเดินเป็นการพิสูจน์ถึงความแข็งแกร่งอันมหาศาลของเธอ ถึงแม้ว่าความเศร้าโศกของเธอจะปรากฏชัดในดวงตาของเธอก็ตาม
ช้างตัวอื่นๆ เข้าใจความโศกเศร้าของเธอ จึงเดินขบวนเงียบๆ อยู่ด้านหลังเธอ เพื่อให้กำลังใจเธอขณะเดินทางผ่านหญ้าสีทอง
หลายวันผ่านไปในขณะที่เซราฟินายังคงเดินทางต่อไป โดยมีเสียงแตรแห่งความโศกเศร้าสะท้อนไปทั่วทุ่งหญ้าสะวันนา
ช้างตัวอื่นๆ ยังคงอยู่เคียงข้างเธอ การมีอยู่ของพวกมันเป็นสัญลักษณ์ของความสามัคคีเมื่อเผชิญกับความสูญเสีย ความกว้างใหญ่ของทิวทัศน์ดูเหมือนจะปิดลงเมื่อชุมชนช้างแบ่งปันความเศร้าโศกของเซราฟินา
ภายใต้แสงจันทร์ มีน้ำตาไหลอาบแก้มอันผุดผ่องของเธอ เซราฟินาเดินไปถึงแหล่งน้ำอันเงียบสงบแห่งหนึ่ง
เธอวางร่างของมาลีลงอย่างอ่อนโยน เป็นการแสดงความรักและอำลาเป็นครั้งสุดท้าย ช้างตัวอื่นๆ ยืนเป็นวงกลมล้อมรอบเธอ โดยงวงแตะกันเพื่อแสดงความรู้สึกเศร้าโศกร่วมกัน ถือเป็นจุดสิ้นสุดของการเดินทางที่น่าเศร้าโศก
